السلام علیک یا ابا عبدالله

الحمد لله رب العالمین، بارء الخلائق اجمعین، والصلاة والسلام علی اشرف الانبیاء و المرسلین حبیب قلوب العالمین ابی القاسم محمد (ص) و علی اهل بیته الطاهرین المعصومین المنتجبین و لاسیما بقیة الله فی الارضین روحی له الفداء

]مقدمه[

دیروز بحث شد که طراوتی که هر ساله در مواجهه با ایام محرم وجود ما را احاطه می کند، این دلیل دارد. این فضا برای کسی که دنیا را پشت در هیئت گذاشته و آمده داخل محفل، لحظه به لحظه تعالی است. اینکه دنیا را پشت سر گذاشته، نه اینکه اینجا آمدی حاجت مادی نیار و به فکر زن و بچه نباش و این حرفها، نه! منظور اینکه کسی که بند دنیا باشد، وقت ندارد که بیاید به مجلس حضرت، اصلاً وقت هم داشته باشد دلیل ندارد. چرا بیاید بنشیند در مجلسی که موضوعش مربوط به 1375 سال پیش، در یک کشور دیگر، یک قوم دیگر است و این موضوع و واقعه چند ده مرز هویتی با او دارد. کسی که این مرزها را نادیده می گیرد و میاید در مجلس اباعبدالله ع می نشیند تمام این مرزها دنیایی را نادیده گرفته و فقط بواسطه یک ارتباط آمده، اینکه حسین امام من است و منم غلام حسین. رابطه امامت و ولایت که تمام مرزهای دنیار را می شکند و بی اعتبار می کند.

وقتی با این ارتباط آمدی همینکه شرف حضور دارد تعالی است و از مولایی که بعد از این همه مرز او را یافته ای هرچه می خواهی بخواه. امیری حسین و نعم الامیر!

بعد اینکه احساست را گره زدی به احساس حضرت، این تعالی دوم که خوب سطح پروازش بالاتر است.

در مجلس حضرت اباعبدلله خیلی ها درگیر احساس خود هستند و برای گدایی نیازهای خودشان آمدند. این خوب است یا بد است؟ اتفاقا خیلی خوب است. اینکه آدم عرض نیازش را ببرد نزد مولی و سرور حقیقی. ایشان هم خاندان کرمند، عطا می کنند، آن هم ما فوق رغبت و انتظار.

اما عرضم اینکه می شود همین ابراز نیاز را بکشیم و با زحمت و با گذر از تمرکز بر خواسته ها خود و با کنار گذاشتن خودخواهی، وصل کنیم به احساس حضرت. چگونه؟

گفتنش ساده است لحاظش و پایبند ماندنش سخت است.

در کنار هزار حاجت شخصی که میل و خواهش خودت است، حاجت های حسین را هم قرار بده. ادب کن و آنها را مقدم کن.

اینطوری دعا کنیم، اول صلوات، بعد حاجت حسین بعد حاجت خودمان.

امّا سبحان الله، مگر حسین ع هم حاجت دارد؟

]حسین ع سرباز می خواهد[

چرا امام حسین ع پیک می فرستد پیش زهیر بن قین، زهیری که به عثمانی بودن مشهور است. اصطلاحی که به معنای دنیا گرا بودن به شکلی خاص است. اصطلاحی که معنایش می شود همان اصحاب زر و زور و تزویر. امام پیک می فرستد برای همچین آدمی که او وقتی فهمید با حسین هم مسیر است تمام تلاشش را می کند تا مبادا در یک منزل با حسن ع اتراق کند، و با او مواجه نشود.

راوی این ماجرا یکی از اطرافیان زهیر است، از مکه به سمت کوفه دو کاروان هم زمان حرکت کردند، زهیر مسیر کاروانش را نغییر داد و از راه دیگری رفت تا مبادی در یک منزلگاه در بیان با هم توقف کنند. در نهایت در محلی به نام زرود، به ناچار در محل اتراق کاروان امام حسین ع اینها هم اتراق کردند.

این آدم با حسین بن علی ع  مرز دنیایی دارد و نمی تواند از این مرزها بگذرد.خوب زهیر عثمانی با حسین علوی سر دعوا دارد و آبش با او در یک جوب نمی رود.

چرا حضرت برای او پیک می فرستد؟ خودش موضوع دقیقی است.

پیک در همین محل سر ناهار می آید به زهیر می گوید، حضرت اباعبدالله، حسین بن علی تو را فرا خوانده.

راوی می گوید همه ما مبهوت شدیم.

خوب زهیر نمی خواست که ارتباطی بر قرار کند.

اینجا یک زن آزاده که همسر زهیر است، نقش باز می کند. به او می گوید: پسر رسول خدا تو را طلبیده، بعد تو نمی روی؟!

زهیر را با حرفش راهی می کند.

زهیر به ملاقات می رود، ملاقات همان و گره خوردن احساس و جان زهیر با مولی حسین ع همان. می آید و تعلقاتش را به زندگی عثمانی اش قطع می کند و حسینی می شود.

حسین حاجت دارد، حسین انسان های آزاده ای می خواهد که بتوانند از مرزهای دنیا گرایی بگذرند.

از منافع و نعمت های زندگی در مقابل همراهی حسین ع، از منیت در مقابل امر مولی و ...

کسی که به محفل حسین وارد شود و احساس خود را به احساس حسین گره بزند و حسین را ملاقات کند، حاجت حسین را می یابد.

حسین سرباز می خواهد.

من ذَا الَّذی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَیُضاعِفَهُ لَهُ وَ لَهُ أَجْرٌ کَریم

صلی الله علیک یا ابی عبدالله